[นัท-ซิน FanFiction] รักเลย... 2

Title: รักเลย   2
Status: Shot fiction 
Fandom: Singular
Pairing: NuT-SiN
Author: sine
Author’s Note:  เป็นช่วงที่2ของเรื่องนะคะ  มาดูมุมมองของอีกคนกันบ้าง

“ก็บอกว่าต้องเดี๋ยวนี้ไง!”  น้ำเสียงหวานตวาดแหวให้คนฟังต้องยกมือกุมหน้าผากอย่างจนใจ

“วันนี้ไม่ได้หรอกซิน  พี่ต้องเสนองานแล้วมีประชุมต่ออีก”

“ก็เรื่องของพี่ซิ  ซินไม่ได้ขอให้พี่ตามไปเสียหน่อย”

“.....”  น้ำเสียงหวานบาดหูด้วยถ้อยคำนั้น   ร่างสูงถอนหายใจหากแต่เพราะชินแล้วกับนิสัยแบบนี้เขาจึงได้แต่นิ่งเฉยเสีย

“ซินจะไปวันนี้  ถ้าพี่จะตามไปทีหลังหรือจะยังไงก็แล้วแต่  ตามใจแล้วกัน!”  ว่าแล้วก็คว้ากระเป๋าหันหลังก้าวฉับออกมาทันที  มือขาวเสยผมยาวขึ้นอย่างหงุดหงิดเต็มที  คนอุตส่าห์วางแผนไปเที่ยวแต่เพราะอีกฝ่ายบอกว่าอยากไปด้วยเขาเลยรอ  พอมาถึงวันนี้ดันบอกว่ามีงานเข้ามา  ...มันก็ต้องโมโหเป็นธรรมดาน่ะซิ  อีกอย่างก็ไม่ได้ง้อให้ไปด้วยสักนิดเพราะฉะนั้นอีกฝ่ายจะตามไปหรือไม่นั้นเขาไม่สนหรอก
   
   กระเป๋าผ้าใบไม่ใหญ่มากนักถูกโยนขึ้นวางก่อนเจ้าของร่างผอมบางจะทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะติดกระจกรถ  เท้าคางมองภาพข้างทางที่เริ่มขยับเพราะรถเคลื่อนตัวออก  คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่คลายเมื่อนึกถึงใบหน้าของรุ่นพี่ที่ถูกเขาโวยวายใส่  ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคงเสียใจไม่น้อยที่เขาพูดแบบนั้นออกไป   แต่เพราะรู้เลยต้องพูดต่างหาก...อย่าเปลี่ยนตัวเองไปจากเดิมหลังรับรู้ว่าฝ่ายนั้นรู้สึกกับเขาอย่างไร... ไม่สามารถตอบสนองได้มากกว่าคำว่าพี่น้องเลยทำตัวเหมือนเดิม  เป็นเด็กขี้โวยวาย  ขี้โมโหและพูดจาร้ายกาจ...

“เฮ้อ~”  ริมฝีปากน่ารักเชิดขึ้นเมื่อรู้สึกไม่พอใจ หากแต่ชายหนุ่มก็พยายามสลัดมันออกก่อนกระชับผ้าพันคอเมื่อแอร์ในรถเป่าแรงขึ้นพลางนึกในใจว่า  ทำไมรถทัวร์ต้องเปิดแอร์ราวกับขั้วโลกด้วย  อย่างหงุดหงิดเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

แขนขาวยกขึ้นบิดไล่ความเมื่อยขบหลังจากนั่งจนเมื่อยก้นเมื่อยขาเป็นเวลานาน   เงยหน้าขึ้นมองบ้านพักที่จองไว้กับกระดาษในมือแล้วก้าวเข้าไป  เขาขอห้องติดริมหน้าต่างหรือระเบียงเพื่อจะได้ชมบรรยากาศของเชียงคานตามที่ตั้งใจไว้   โยนกระเป๋าอย่างไม่ใส่ใจคว้ากล้องแล้วออกเที่ยวทันที

มือเล็กยกกล้องตัวใหญ่ขึ้นถ่ายเป็นระยะๆ  บางร้านค้าที่เปิดตั้งแต่กลางวันไปจนถึงตอนกลางคืนก็ถูกเขาหมายตาเอาไว้ว่าค่ำเมื่อไหร่เขาจะกลับมาถ่ายอีกครั้งเพราะบรรยากาศไม่เหมือนกัน  มันให้ความรู้สึกต่างกันเมื่อต่างเวลาถึงจะเป็นร้านเดียวกันก็ตาม

เขาไม่รู้ตัวเลยว่า...ยามที่ก้าวเดินผ่านใครบางคนไปได้ขโมยบางอย่างมาจากฝ่ายนั้นให้ปลิดปลิวราวกระชากออกจากอก...  ขาเรียวยังคงก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รับรู้จนกระทั่งเมื่อยกกล้องขึ้นถ่ายร้านค้าฝั่งตรงข้าม  คิ้วเรียวเลิกขึ้นก่อนเปลี่ยนขมวดมุ่นไม่เข้าใจหากแต่ไม่ยอมลดกล้องลงจากใบหน้าเพื่อให้กล้องบังเอาไว้   มองท่าทางของใครคนนั้นอย่างสังเกต

ท่าทางเขินๆเวลาที่เหลือบมองมาทางเขา  หรืออาการรีบหันหน้าหนียามเมื่อเขาแกล้งหันหลังกลับไปมองเรียกรอยยิ้มบนริมฝีปากบางของคนถูกแอบมองก่อนความคิดบางอย่างจะเข้ามาในหัวแล้วเขาจึงออกเดินอีกครั้ง

เมื่อเดินจนเหนื่อยซินจึงเลือกร้านขายน้ำดื่มแล้วสั่งนมเย็นโบราณ  ระหว่างรอเขาก็ขอเจ้าของร้านถ่ายรูปไปเสียเกือบทุกมุม  บางรูปก็ใจกล้าหน้าด้านขอเจ้าของมาถ่ายให้ด้วย   พอหันกลับออกไปทางถนน  ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยง  ใครคนนั้นก็แวะร้านขายน้ำฝั่งตรงข้ามกับเขา   รอยยิ้มอ่อนวาดประดับใบหน้าเนียนก่อนกล้องตัวโปรดจะถูกยกขึ้นแล้วจับภาพเจ้าของร่างสูงโปร่งของคนที่ยืนไกลออกไป  นิ้วเรียวหมุนเลนส์ขยายภาพแล้วกดชัตเตอร์รวดเร็วก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั้นจะหันมาซินก็ลดกล้องลงแล้วหันไปรับแก้วนมมาถือไว้  ทั้งๆที่ในอกหัวใจเขาเต็นโครมครามกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าเขาแอบถ่ายรูป  

ยามเมื่อก้าวเท้าไปหนึ่งก้าวฝ่ายนั้นจะก้าวไปพร้อมๆกันอีกหนึ่งก้าวของฝากถนน   การกระทำแบบนั้นมันทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากว้างขึ้นและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย   ยามที่ลมอ่อนพัดโชยมาให้เส้นผมปลิวละหน้า   ซินยกมือขึ้นเกลี่ยผมแล้วแอบเหลือบมองไปทางฝั่งนั้น     

จมูกโด่ง  ผิวขาวสะอาดตาและกีตาร์ตัวโตในกระเป๋าที่ถูกสะพายบนบ่านั้นทำให้
ซินอดคิดไม่ได้ว่าถ้าได้เห็นคนนั้นเล่นกีตาร์จะเป็นอย่างไรกันนะ   คิดแล้วก็เลื่อนสายตาลงไปยังมือขาว  นิ้วเรียวยาว...ที่ถ้าหากวางบนสายกีตาร์คงสวยน่าดู  แล้วขาเรียวก็หยุดชะงักเมื่อดูเหมือนในหัวของเขาจะเอาแต่คิดเรื่องของคนแปลกหน้าของฝั่งตรงข้ามถนน...  อาจจะเป็นเพราะท่าทางเงียบๆของฝ่ายนั้นหรืออาจจะเป็นเพราะกีตาร์ก็ได้  และถ้าหากเขาได้เอ่ยปากว่า  ช่วยเล่นกีตาร์ให้ฟังหน่อย   หรือเอ่ยปากถามว่า  นายร้องเพลงเป็นไหม   บางทีพวกเขาคงได้รู้จักกัน...

จนเมื่อค่ำและชายหนุ่มเดินย้อนกลับมาทางเก่าเพื่อถ่ายรูปอย่างที่ตั้งใจเอาไว้  จำนวนผู้คนที่เพิ่มมากขึ้นทำให้เขาไม่สามารถสอดส่ายสายตาไปฝั่งตรงข้ามแล้วพบกับใครคนนั้นได้เหมือนเดิม เขาก็ถอนหายใจสีหน้าหม่นหมองโดยไม่รู้ตัว  ความรู้สึกอยากถ่ายภาพลดลงจนแทบติดศูนย์จนต้องลากขากลับที่พักเหมือนคนหมดแรงหลังจากกินขนมไปสามชิ้นและนมร้อนอีกหนึ่งแก้ว   ร่างโปร่งหยุดชะงักเมื่อหางตาเห็นการเคลื่อนไหวบางอย่างที่ทำให้เขาหยุดหันไปมอง

แผ่นหลังที่มีกระเป๋ากีตาร์พาดอยู่  เจ้าของร่างที่หายไปจากสายตาเขาเมื่อค่ำกำลังเดินเข้าไปในบ้านพักและก่อนที่ฝ่ายนั้นจะหายไปจากสายตาอีกครั้งซินก็ยกกล้องขึ้นถ่ายแผ่นหลังนั้นรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว   มันเหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติยามเมื่อความรู้สึกหนึ่งพุ่งวาบเข้ามาในหัว   อยากเก็บภาพเอาไว้...

ความหนาวเย็นของอากาศที่ต้องคอยกระชับผ้าพันคอเป็นระยะถูกกลบด้วยความรู้สึกอุ่นวาบในอกได้อย่างน่าประหลาดและรอยยิ้มก็กลับมาบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง  ชายหนุ่มก้มลงยิ้มกับตัวเอง  ความรู้สึกพองโตในอกมันอธิบายไม่ได้  หนำซ้ำมันกลับตีรวนจนเหมือนหายใจติดขัด   เขาหันหลังกลับก็พบว่าบ้านพักของเขาสองคนอยู่ตรงข้ามกัน   ซินอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็นแล้วหันกลับไปด้านหลังอีกครั้ง  หันกลับมามองบ้านพักตัวเองอีกรอบแล้วหัวเราะเสียงเบา

ท่ามกลางความมืดดวงตากลมโตจ้องมองเพดานด้วยนอนไม่หลับ  ความคิดเขาไม่หยุดนิ่งเอาแต่คิดว่าเจ้าของกีตาร์กำลังเล่นเพลงอะไรอยู่หรือเปล่า  เสียงนั้นจะเพราะแค่ไหนหรือกำลังนอนไม่หลับเช่นเดียวกันกับเขา  จนในที่สุดร่างโปร่งจึงลุกขึ้นคว้ากล้องที่วางอยู่บนกระเป๋ามาผ้ากระโจนขึ้นเตียงซุกกายใต้ผ้าห่มแล้วกดดูรูปในกล้อง

ใบหน้าด้านข้างยามที่ฝ่ายนั้นเผลอ  ท่าทางกระชับกระเป๋ากีตาร์ใบโต  ท่าทางตื่นๆยามเมื่อเขาแกล้งหันหน้าไปทางนั้นหรือท่าทางที่คิ้วขมวดยามดื่มน้ำบางอย่างและเขาดื่มนมเย็นโบราณอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน..  ซินหลุดหัวเราะเสียงเบากับอาการนั้นของคนในรูป  และภาพสุดท้ายของเมื่อคืน   แผ่นหลังกว้างกับกีตาร์ตัวโปรด...  คงจะเป็นนักดนตรีซินะ?
ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เขากำลังเล่นเพลงอะไร?


ตอนเช้าซินลุกขึ้นมาใส่บาตรเข้าเหนียวแต่เช้า  ระหว่างนั้นเขาก็อดจะมองไปฝั่งตรงข้ามถนนไม่ได้  มีแขกหลายคนที่ใส่บาตรเช่นเดียวกันกับเขาหากไม่มีใครคนนั้นรวมอยู่ด้วย

หลังจากนั้นซินก็แบกกล้องไปเดินริมแม่น้ำโขงเพื่อถ่ายรูป  หมอกขาวและอากาศหนาวทำให้ชายหนุ่มยกแขนขึ้นกอดตัวเองแล้วสูดอากาศเข้าปอดด้วยความสดชื่น  หาอาหารเช้าง่ายๆทาน  แล้วช่วงสายๆจึงเดินกลับ  ระหว่างนั้นเสียงหวานหูของท่วงทำนองประเภทเครื่องสายที่แสนคุ้นก็ดังแว่วมา   ซินเหลียวมองหาต้นเสียงแล้วจึงพบจำนวนคนไม่น้อยยืนล้อมรอบแหล่งกำเนิดเสียงอยู่  เขาจึงเดินเข้าไปบ้างแล้วเขาก็เผลอกลั้นหายใจกับภาพตรงหน้า

ดูท่าทางความปรารถนาของเขาจะเป็นจริงในชั่วข้ามคืน   เมื่อเจ้าของแผ่นหลังในรูปและกีตาร์ตัวสวยถูกเกาจนเป็นเพลงโดยนิ้วเรียวยาวสวยคู่นั้น   ท่าทางอีกฝ่ายจะไม่รู้ตัวว่าถูกคนแอบฟังเพลงมากมายล้อมตัวอยู่และเขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น  สังเกตได้จากแพขนตายาวที่แนบลงเพราะหลับตา  แล้วซินก็ยกกล้องขึ้นถ่ายรูปมากมาย  ท่าทางผ่อนคลายและทำนองเพลงดังวนเวียนในหูของเขาแม้จะเดินออกมาแล้วก็ตาม

ทั้งๆที่ค่ำนี้ก็เหมือนค่ำเมื่อวานที่ผ่านมาและเขาก็ถ่ายรูปไปจนเกือบหมดทุกมุมแล้วหากแต่ซินก็เลือกที่จะเดินถนนตามร้านค้าอีกครั้งด้วยหวังบางอย่างในใจ  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดความคิด  ชื่อโชว์หน้าจอให้ขมวดคิ้วก่อนกดรับ  ชายหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อสายตาเห็นใครบางคนอยู่ตรงข้ามของฝั่งถนนแล้วเอ่ยตอบคนในสาย  เพียงครู่เดียวคนที่โทร.หาเขาก็มาหยุดยืนตรงที่เขาไม่คาดคิด  ทันใดนั้นซินจึงตัดสินใจเดินเข้าหาทั้งๆที่สายตาจับจ้องใครอีกคน

ท่าทางตื่นๆและดวงตาเบิกกว้างของใครคนนั้นทำให้เขายิ้มกว้าง  ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นยิ้มเช่นเดียวกันกับเขาและมันก็ค้างเติ่งบนริมฝีปากได้รูปคู่นั้นยามที่เขาเอ่ยเรียกชื่อของใครอีกคนไม่ใช่ชายหนุ่มที่เขาไม่รู้จัก

“พี่แสตมป์มาช้าจัง”    ชายหนุ่มเอ่ยทักคนที่เพิ่งเดินทางมาถึง  ฝ่ายนั้นยกมือขึ้นยีผมเขาอย่างเอ็นดูเช่นทุกครั้ง    หากแต่สิ่งที่ดึงความสนใจของเขาไปคือเจ้าของใบหน้าซีดเซียวและรอยยิ้มเจื่อนข้างๆที่แบกกีตาร์เอาไว้

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์วาดประดับริมฝีปากบาง   แววตาพราวระยับเรียกความสงสัยจากพี่ชายร่างสูงกว่าหากแต่ซินไม่สนใจ  เขาลากแขนอีกฝ่ายเดินเที่ยวไปจนสุดถนนถึงดึกดื่นจึงเดินกลับมายังบ้านพัก

“เหนื่อยไหม?”  แสตมป์เอ่ยถามคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู

“ไม่  สนุกดี”


“......”   ชายหนุ่มเลื่อนสายตามองคนแบกกีตาร์ด้านหลังด้วยความสงสัยหากแต่คนตรงหน้าไม่มีท่าทีอะไรเขาจึงยิ้มอ่อน  จ้องมองดวงตากลมโตนั้นแล้วถอนหายใจ  “น่าเสียดายที่ไม่ได้พักด้วยกัน”

“....พรุ่งนี้ไปเที่ยวแก่งคุดคู้กัน”

“..โอเค   ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฝันดีนะครับ”  มือแกร่งยกขึ้นยีผมนุ่มเหมือนทุกทีก่อนจะเดินออกไปด้วยหัวใจหนักอึ้ง  ท่าทีอ่อนหวานไม่เปลี่ยนแปลงของคนน่ารักทำให้หัวใจเขาพองโตขัดกับอาการแสดงปฏิเสธความรู้สึกของเขามันทำให้ชายหนุ่มปวดหนึบในอก  หากคิดเกินพี่น้องไม่ได้...น่าจะเลิกทำท่าทางนั้นเสีย...แต่เขาจะทนได้หรือหากซินทำอย่างนั้นจริงๆ     ชายหนุ่มส่ายหน้ากับตัวเอง...  ทนไม่ได้แน่ๆ...

หลังจากพี่ชายร่วมค่ายทำงานจากไปซินจึงเดินเข้าบ้านพักแล้วซ่อนตัวหลังบันไดเพื่อมองคนด้านนอก   ท่าทางของคนที่หันหลังกลับออกไปแล้วหยุดเท้าหันกลับมามอง  หันไปหันมา  มันทำให้อดขำไม่ได้  ดูท่าว่าเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาสองคนพักอยู่ตรงข้ามกัน  ซินยิ้มกว้างกับตัวเอง  ไม่คิดว่าขนาดเขาแกล้งขนาดนี้แล้ว  เจ้าของกีตาร์ยังคงเดินตามเขาจนสุดทาง
คืนนี้คงหลับฝันดี  แม้อากาศจะหนาวจนจับใจ...


รุ่งขึ้นพี่แสตมป์มารับเขาตั้งแต่เช้าเพื่อไปแก่งคุดคู้ตามที่คุยกันไว้  บรรยากาศสวยๆริมแม่น้ำโขงทำให้ซินถ่ายรูปเยอะมาก  พลางคิดอย่างเสียดายว่าเขาน่าจะพกกระดานวาดรูปมาด้วย  ถึงอากาศเย็นจนทำให้นิ้วเขาแข็งแต่ก็อยากจะวาดรูปเหลือเกิน  เขาเลือกร้านอาหารที่มีลานกว้างกลางแดดเพื่อทานอาหารเช้าหลังถ่ายรูปจนเหนื่อย

“เดี๋ยวซินจะไปสั่งเครื่องดื่ม  พี่แสตมป์เอาอะไรไหม?”  เขาถามพลางลุกขึ้นยืน

“ขอกาแฟก็แล้วกันครับ”

ชายหนุ่มเดินออกไปยังร้านขายกาแฟพลางสั่งนมร้อนให้ตัวเองและกาแฟสองแก้ว   เอ่ยปากขอกระดาษโน้ตแผ่นเล็กจากเจ้าของร้านแล้วจรดปลายปากกาที่พกติดตัวตลอดลงไป

‘กาแฟร้อนๆจะช่วยให้อุ่นขึ้นนะ’

เขากวักมือเรียกเด็กชายตัวน้อยก่อนยื่นแก้วกาแฟร้อนให้  ก้มลงกระซิบบางอย่างพร้อมรอยยิ้มสวยพลางเท้าคางรอดูผลอย่างใจเย็น   ตั้งแต่ใครคนนั้นก้าวลงจากรถจนหยุดยืนชมบรรยากาศริมโขงเขาก็ไม่ได้ละสายตาเลย  อาการที่ถูมือเพิ่มความอบอุ่น ควันขาวออกจากปากแดงๆและการกระชับเสื้อคลุมทำให้เขาตัดสินใจลุกออกมาแล้วสั่งกาแฟร้อน....

ร่างสูงรับแก้วกาแฟไปถือพลางก้มลงถามเด็กชายด้วยความสงสัย  ก่อนรอยยิ้มกว้างจะประดับใบหน้าหล่อเหลา  สายตาคู่นั้นไล่ไปตามตัวอักษรในกระดาษแผ่นเล็ก   เจ้าของรอยยิ้มเงยหน้าขึ้นกวาดสายตาไปรอบๆให้ซินต้องย่อตัวลงให้พ้นสายตานั้น  เขายิ้มแหยให้เจ้าของร้านเมื่อถูกมองอย่างสงสัย  สักพักเขาจึงกลับไปยังร้านแล้ววางแก้วกาแฟที่เริ่มเย็นให้พี่ชายที่เอ่ยถามเขาอย่างห่วงใยว่าหายไปไหนมาเสียนาน  หากเขาได้แต่ยิ้มตอบกลับไปเท่านั้น

ค่ำนั้นซินจัดแจงอาบน้ำแต่หัววัน  เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกตื่นเต้นและรอคอยเวลาค่ำของคืนนี้  อาจจะเป็นเพราะว่าพรุ่งนี้เช้าเขาจะต้องกลับกรุงเทพฯทั้งๆที่อยากพักต่ออีกสักวันก็ได้   มือขาวที่หยิบกล้องชะงักกึกเมื่อคิดว่าคืนนี้จะได้เจอใครคนนั้นหรือเปล่า     เขาไม่มั่นใจ…

“เดินทุกคืนไม่เบื่อหรือไง?”  น้ำเสียงคนปลายสายถาม  เขาตอบพี่แสตมป์ว่าออกมาเดินถนนเมื่อฝ่ายนั้นไปหาเขาที่บ้านพักแล้วไม่เจอ  ซินเดินเอื่อยเฉื่อยเมื่อสายตาของเขาไม่พบใครบางคน  หัวใจห่อเหี่ยวโดยหาสาเหตุไม่เจอหรือเขาไม่เข้าใจสาเหตุนั้นมากกว่า

แล้วสายตาก็พบกลุ่มคนที่รุมล้อมบางอย่าง  เสียงกีตาร์และทำนองเพลงหวานซึ้งทำให้หัวใจเขาพองโตแล้วเปลี่ยนเป็นเต้นระรัวอย่างไม่อาจห้าม  รอยยิ้มกว้างที่แม้แต่ตัวเองยังคิดถึงไม่ถึงหากกระนั้นเขาก็ไม่คิดจะหยุดยิ้ม
ท่าทางถอนหายใจแล้วกรีดนิ้วเล่นบทเพลงต่อไป  คิ้วเรียวนั้นขมวดมุ่นก่อนใบหน้านั้นจะเงยขึ้นมาแล้วทุกอย่างก็หยุดนิ่ง  ปลายนิ้วบนสายกีตาร์ไม่ขยับ  ดวงตาเบิกกว้างจ้องตรงมายังเขาเมื่อเขาแทรกตัวเองผ่านกลุ่มคนเข้าไปหยุดยืนตรงหน้า

‘กีตาร์แมน  เล่นซิ’

นั่นแหละเจ้าของเรียวนิ้วสวยจึงขยับอีกครั้ง  ซินไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองยิ้มหวานขนาดไหนให้คนตรงหน้าและนั่นมันทำให้จังหวะหัวใจของกีตาร์แมนมันเต้นไม่เป็นส่ำ  เสียงที่เปล่งร้องเพลงออกมารึก็สั่นไหวจนเพี้ยนไปหมด  อย่าว่าแต่ฝ่ายนั้นเลย  คนยืนมองเองก็ต้องยกมือขึ้นกดอกซ้ายของตัวเองเป็นระยะเมื่อสิ่งที่อยู่ในนั้นเต้นแรงจนน่ากลัว

“ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม กีตาร์แมน?”   ซินเอ่ยถามหลังฝ่ายนั้นเล่นจบเพลง  ดวงตาที่เบิกกว้างอีกครั้งมันทำให้รู้สึกเอ็นดู  เจ้าของกีตาร์พยักหน้ารัวเร็วจนต้องหัวเราะ  ซินเดินเข้าไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ  เอียงหัวเข้าหาอีกฝ่ายเพื่อจะได้ไม่หลุดเฟรม  ใกล้เสียจนได้กลิ่นหอมสะอาดจากตัวฝ่ายนั้นก็พลันให้ใจที่เริ่มสงบกลับมาเต้นแรงอีกคำรบ  มือไม้ที่ยกกล้องขึ้นถ่ายก็พลันสั่นจนรู้สึก  ความรู้สึกร้อนพาดผ่านแก้มทั้งสองข้าง

“เดี๋ยวพี่ถ่ายให้ !”   เสียงเข้มของพี่แสตมป์ดังขึ้นเมื่อตามออกมาทัน  ซินลุกขึ้นยื่นกล้องให้พี่ชายก่อนกลับไปนั่งใหม่หากระยะห่างเพิ่มมากขึ้นและนั่นทำให้เขารู้สึกหายใจโล่งขึ้นด้วย

“ขอบใจนะ”  ผละออกรวดเร็วด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเห็นสีหน้าของเขา

“อยู่ฟังเพลงสุดท้ายของคืนนี้หน่อยนะครับ”

“.....”  ไม่ได้มีการฉุดยื้อด้วยแรงหากแต่การรั้งด้วยแววตาเว้าวอนที่ถูกส่งมาทำให้เขาก้าวขาไม่ออก  ได้แต่พยักหน้ารับแล้วย้ายตัวเองมายืนข้างพี่แสตมป์  สายตาคู่นั้นยังคงจ้องตรงมายังเขา  ซินพยายามข่มอาการร้อนผ่าวที่ใบหน้าของตัวเองอย่างยากเย็น    ท่วงทำนองคุ้นหากแปลกออกไปด้วยเนื้อเสียงโทนเบสของกีตาร์แมนทำให้มันฟังดูไพเราะแปลกหู

ตั้งแต่วันที่ผมได้พบ วันที่ผมได้เห็นหน้า
สายตาและหัวใจเจอะที่คุณ
ตั้งแต่นั้นผมก็ได้รู้ ชีวิตผมก็ได้รู้
ว่าจากนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วคุณ

คือคุณนั่นเองตลอดมา ที่ตัวผมเองเฝ้าใฝ่หา
เมื่อมองรอบกาย ที่มีคนมากมาย
มีคุณคนเดียวที่ผมมองเห็นในสายตา

มันทรมานเกินจะเก็บไว้
จึงบอกคุณไปแล้วได้ยินไหม
ถ้าหากคุณไม่ตอบรับ
ก็ช่วยเก็บเป็นความลับตลอดไป
ถ้าหากคุณไม่ตอบรับ
ก็ช่วยเก็บเป็นความลับ ว่าผมรักคุณ

เสียงปรบมือรอบข้างดังขึ้นหากซินกลับไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากบทเพลงเมื่อครู่ที่มันวิ่งวนอยู่ในโสตประสาทของเขา  อีกทั้งแววตาที่ยังไม่ละไปนั่นอีก  แขนแกร่งยังคงกอดกีตาร์เอาไว้ท่าทางรอคอยอย่างคาดหวัง  แรงกระตุกที่มือพร้อมการรั้งแขนจากคนด้านข้างทำให้ซินต้องออกเดินตาม

“ไปกันเถอะ”  เสียงของพี่แสตมป์เหมือนดังมาจากที่ไกลๆ  กระนั้นซินก็ไม่ได้หยุดเท้าลง  เขาเหลือบสายตาไปมองกีตาร์แมนที่มองมาทางเขาด้วยความห่อเหี่ยวพ่วงท่าทางเจ็บปวด   อาการนั้นของชายหนุ่มทำให้ซินหลุดยิ้มมุมปาก   โดยไม่ให้คนข้างหน้ารู้ตัว  ซินหันกลับไปยิ้มให้กีตาร์แมน   ริมฝีปากขยับโดยไร้เสียง

‘มันไม่ใช่ความลับเสียหน่อย....’

แววตาระริกไหวลิงโลดพร้อมรอยยิ้มกว้างจากใบหน้าหล่อเหลาที่เข้าใจความหมายจากการอ่านริมฝีปากของเขานั้นทำให้ซินหลุดหัวเราะจนพี่แสตมป์หันมามองด้วยสายตาไม่พอใจ

“ซินรู้จักเขาหรือ?”

“ไม่  ไม่รู้จัก”

“.....แล้ว”  คิ้วพี่แสตมป์ขมวดมุ่น

“พรุ่งนี้รถออกตอน 6 โมงเช้า  พี่มารับซินด้วยแล้วกัน”  แขนเล็กขยับหลุดออกจากการจับกุมของอีกฝ่ายก่อนกลับเข้าบ้านพัก   เขาไม่ได้หันกลับไปดูว่าพี่แสตมป์มีสีหน้าอย่างไร



ท่ามกลางความมืดซินไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้  กล้องในมือถูกกดดูซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแบตเตอรร์รี่หมดให้ต้องลุกขึ้นมาชาร์ตใหม่  ระหว่างกลับกรุงเทพฯพรุ่งนี้เขาอาจจะเปิดมันดูระหว่างทางหรือตลอดทางไม่อาจรู้

หากได้เจอกันอีกครั้ง  ถ้าอีกฝ่ายถามชื่อเขาจะบอกออกไป

หากได้เจอกันอีกครั้งเขาอาจจะได้ร้องเพลงและมีกีตาร์แมนเล่นกีตาร์ให้

ถ้าหากได้เจอกันอีกครั้ง...คราวหน้าคงได้รู้จักกัน...

แล้วเขาจะให้เชียงคานเป็น ...รักเลย...  ในความทรงจำ

Fin.